'' კაი ყმა - მთისა არწივი '': October 2019

ვაჟას

მემღერება და ვიმღერი:

გულზე ჭირს სამი იარა:

წარსულზე ფიქრი მაწუხებს,

აწმყოში არა ყრია რა

და მომავალის ფიქრებიც

არავინ გამიზიარა.

ვაჟა

მეტირება და ვტირივარ:

გულს მიკლავს ერთი იარა:

შენი ნატერფლის მირონსა

რომ არვინ არ ეზიარა.

ვეამბორები შენს სახლ-კარს,

თანაც ცრემლი მდის უხვადა.

მთის შვილო, დიდო არწივო,

ხელი მომხვიე ძმურადა.

გავიზიაროთ ვარამი

(გვეყოფა ცხრა ძმის თხილადა),

რად დავშთენილვართ, ბეჩავნი

ასე ობლად და ტივლადა.

გავიზიაროთ დარდები,

ნაგუბნი ჩარგლურს პირასა.

დავკოცნოთ ხმელი წიფელი

მოვესალბუნოთ იასა.

ხან გოლიათი მგონიხარ,

ხან-ციცქნა ქუჩი მთისადა,

გამოსროლილი ისარი

მთა-ველებისა,ტყისადა.

შენებრ სიმღერა შემეძლოს,

თავსა ჩავთვლიდი მისნადა,

გავუმრთელებდი წყლულებსა

არწივს,დაჭრილსა მტრისადა.

ასე ღარიბი მდიდარი

ვინ უნახიათ მიწადა.

შენს გვერდით დგომა ვინმესი

არც გამივლია ფიქრადა.

წუხელის ღამენათევმა

თაყვანი გეცი ღვთისადა.

ვხედავდი, ოქრო-მარგალიტს

პირიდან ჰყრიდი ძირადა.

შენგან აღძრულსა ფიქრებსა

თავს შემოვივლებ ნისლადა.

ჩვენო მთავ, მთაში გაზრდილო,

მგოსანო ხისა ,,ქვისადა.

ჩავიმუხლები წამიერ

ბებერი მუხის ძირასა:

მიიღე ჩემი თაყვანი ,

თქმული შავსაყდრის მიწასა.

მიიღე ჩემი ცრემლები ,

ღვრულნი ალგეთის პარასა.